Yusuf Umut'un onu tanımasak da, filmlerde, oyunlarda, kitaplarda çokça karşılaştığımız hikâyesiyle sahnede bu kez Dirmit, Herkes Kocama Benziyor, Tırnak İçinde Hizmetçiler oyunlarından çok iyi bildiğimiz Tiyatro Hemhâl sahnesinde karşılaşıyoruz. İstanbul'un kenar mahallesinden çıkan genç Yusuf Umut, annesiyle gitmek zorunda kaldığı dede evinden başlayarak, okul arkadaşları, Taksim barları, işgal evi, Miraç'ın terası, askerlik, bir Yusuf, bir Umut olma maceralarını bizimle paylaşıyor. Paylaşmadan hemen önce, az sonra size hikâyemi anlatacağım diyor. Hakan Emre Ünal daha doğrusu Yusuf Umut, bizi sahnede karşılıyor, bize hikâyesini anlatacağını söylüyor ve bizi ikna ediyor. Seyirciyi sahnede karşılayan oyunlara bayılıyorum.
Kendisini bulmaya çalışan kayıp bir genç olan Yusuf Umut'un aidiyet çabası çekyatla verilmiş. Çok iyi fikir. Hem tanıdık hem yepyeni.
Ezan sahnesi müthişti.
Orman yangını ile kurulan ilişkiyi de çok sevdim. Çok ilgisiz görünen bir konuyu, oyunu da çok iyi toparlayan şekilde birleştirmişler.
Birçok kişinin tek kişilik oyunları sevmediğini, hatta ciddiye almayıp tiyatrodan saymadığını biliyorum. Anlıyorum; ama hak vermiyorum. Bir hikâye var, bir akış, oyuncu, seyirci, dekor, kostüm, hikâye için yakalanmış aksan, mimik ve jestler. Ben az sayıda dekor, kostüm ve oyuncu işlerini seviyorum. Hem bağımsızlık hissi veriyor hem hareketlilik sağlıyor. Üstelik bana daha zor gibi geliyor. Nihayetinde oyuncunun karşısında oyun akışına yardım eden başka bir oyuncu yok. Tıkanabilir, duraksayabilir, dikkati dağılabilir. Daha zor gibi.
Son zamanlarda sıkça karşılaştığımız bir metin geldi bana. Ben mi üst üste gittim acaba?
Hakan Emre Ünal "Anarşi" diye bağırdıkça, kahkaha attım. Çok eğlendim.
Oyunu ilk seyredişim değil. İlk seyredişimde ön sıram, talihsiz şekilde, telefonuyla fazla oynayan biri oturmuştu ve dikkatimi çok dağıtmıştı. Sezon açılır açılmaz, bir kez daha gitmek istedim. Bu kez de çok hareketli, telefonuyla yine çok oynayan, romantizm heveslisi bir çiftin arkasına oturdum. Yerimi değiştirdim; ama dikkatimi toplamakta zorlandım. Böyle kişiler için dijital platformlar var aslında, neden zaman ve para verip oyunlara geliyorlar ki.
Künye:
Yazar: Alis Çalışkan, Hakan Emre Ünal
Oyuncu: Hakan Emre Ünal
Yönetmen: Ayşe Draz, Nezaket Erden
Işık Tasarımı: Muhammed Ali Dönmez
Kostüm Tasarım: Şeyma Arslaner
Dekor Tasarım / Dekor Realizasyon: Ayça Bildik
Hareket Tasarımı: Ekin Tunçeli
Asistan: Çağla Yağmur Doğan
Müzik: TurkodiRoma
Afiş Tasarım: Kardelen Akça
İllüstratör & Grafik Tasarımcı: Perim İşisağ
Video & Animasyon: Büşra Keskin
Video Tasarımı: Berrak Çolak
Video Tasarımı: Engin Palabıyık
Tek Perde, 90 dak
Sevgiler,
Utku